stenaxoria-lipi-aisthimata-sxeseis-logia-eisaimonadikigr

Αυτές οι σκοτεινές νύχτες που δεν τελειώνουν με τίποτα

Αυτές οι σκοτεινές νύχτες που δεν έχουν τελειωμό. Κάτι τέτοια βράδια που δεν λένε να τελειώσουν και σε τρυπάνε για να σου θυμίσουν όλα όσα θες να ξεχάσεις.

 

Μπορείς να μου στείλεις και τις δικές σου σκέψεις εδώ και θα δημοσιευτούν ανώνυμα.

 

Γράφει η Μαρία Κ.

 

Αυτή τη στιγμή, έχω σταματήσει να ζω. Γελοίο έτσι; Κι όμως, είπα στον εαυτό μου ότι θα συγκεντρωθώ 10 λεπτά για να γράψω αυτό το κείμενο. Εκεί, σε αυτό το κενό κείμενο, θα κάτσω και θα το γεμίσω με όλες μου τις σκέψεις. Όλα όσα με πονάνε. Και που ξέρεις…μπορεί να μην το περνάω μόνο εγώ αυτό. Ίσως…κάποιος…

Είναι βράδυ, όχι πολύ αργά αλλά ούτε και πολύ νωρίς. Πιστεύω είναι η ιδανική ώρα για να ξεμπερδεύω με αυτά που νιώθω. Οι σκοτεινές νύχτες που με τρώνε.

Να σου συστηθώ λοιπόν, είμαι η Μαρία ή αλλιώς αυτό είναι το όνομα που θα χρησιμοποιήσω σήμερα, αλλά όσα θα πει αυτό το όνομα θα φωνάζουν αλήθεια.

Είμαι λίγο πριν τα 30, Αθηναία μέχρι το μεδούλι και λίγο νησιώτισσα από τη μαμά. Πιο πολύ μου αρέσει η πλευρά της μαμάς σε οτιδήποτε. Δεν ήθελα σχέση με κανέναν άλλον. Και η μαμά φταίει για αυτά που νιώθω αλλά ποτέ δεν μου έκανε κακό..

Πάντα αγαπούσα το νησί μου. Εκεί πέρασα τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου.

Εκεί έμαθα ποια είμαι και πήρα μία ανάσα ελευθερίας. Και τώρα θα μου πεις, κοπελιά τι μας τα λες; Τι μας νοιάζει;

Ξέρεις τι; Εδώ και καιρό νιώθω ότι κανείς δεν με ”νιώθει”. Ότι είμαι βάρος σε όλους και σταμάτησα να ”κλαίγομαι”, όπως το λέω εγώ.




Είπα θα σταθώ στα πόδια μου και έπεισα τον εαυτό μου ότι οι σκέψεις μου ”δεν υπάρχουν, είναι ένα παραμύθι, δεν μου τρώνε τα λύσσακα κάθε φορά που πάω να πάρω ανάσα…”.

Νιώθω πνιγμένη και μόνη. Ολομόναχη ξέρεις τι σημαίνει; Εύχομαι να μην το νιώσεις ποτέ… νιώθω παρείσακτη σε ένα μέρος που θεωρούσα σπίτι, νιώθω αδύναμη, ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, ότι δεν αξίζω τίποτα χαρούμενο και καλό.

Μία καλή μου φίλη που με βοήθησε κάπως, με έμαθε ότι σε όλους μας αξίζουν τα καλύτερα και για κάποιο χρονικό διάστημα το πίστεψα. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου το πίστεψα…

Αλλά μετά…όταν γυρίζω σπίτι μετά τη δουλειά όλα πετάγονται εκεί. Έρχονται και θρονιάζονται στους ώμους μου και κλαίω από μέσα μου γιατί εγώ δεν είμαι ”κανονική”. Είμαι το λάθος.

Είμαι το λάθος, γιατί δεν μπορώ την αδικία, την υποκρισία, τον εξευτελισμό, το να σου καταπατάν τα δικαιώματα και τη ψυχή μόνο και μόνο επειδή σε γέννησαν…

Τώρα με νιώθεις; Ξέρεις σε τι αναφέρομαι; Αν ναι, τότε συνέχισε.

Θέλω να καπνίσω κάτι που δεν έκανα ποτέ. Αυτό μωρέ, το να πάνε κάτω τα φαρμάκια που στη τελική είναι τόσο ψεύτικο. Να πάω σε ένα βουνό και να κλαίω και να ουρλιάζω με τις ώρες. Είμαι τρελή; Μπορεί. Πάντα πίστευα ότι αυτοί οι ”τρελοί”, είχαν βρει την αλήθεια. Γι’αυτό τους θεωρούσαν τρελούς.

eleutheria-skepseis-nuxtes-logia-eisaimonadikigr

Δεν ξέρω αν έχω κατάθλιψη, πάντα τα κορόιδευα αυτά. Αλλά αν το να θέλω να είμαι ελεύθερη γενικά αλλά και από σκέψεις, αποκαλείται κάπως, τότε αυτό είμαι. Αυτές τις σκοτεινές νύχτες που νιώθω τα πάντα.

Ήμουν πάντα το παιδί που φοβόταν, το παιδί που μέχρι και σήμερα προσπαθεί να ξεφύγει από ένα πρότυπο γονέα που φάνταζε ως ”σωστό”. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Προσπάθησα να δικαιολογήσω και να ξεχάσω. Να ξεχάσω όλα τα ψυχολογικά που μου έχουν δημιουργηθεί και να συνεχίσω τη ζωή μου ως ”φυσιολογικός ενήλικας”. Αλλά δεν μπορώ…συγγνώμη.

Συγγνώμη που δεν ήμουν αρκετή, συγγνώμη που με έμαθες ότι η γυναίκα είναι κατώτερο ον, συγγνώμη που δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη και φοβάμαι να ζήσω.

Συγγνώμη..πατέρα.

Η ζωή δεν είναι εύκολη αλλά θέλω να πιστεύω ότι είναι όμορφη. Θέλω να ξεφύγω από το γυάλινο κλουβί μου. Προσπαθώ εδώ και καιρό αλλά δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο πατέρα…δεν είναι εύκολο να σιχαίνομαι να σε λέω έτσι από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω.

Ποτέ δεν θα καταλάβεις…πατέρα…

 




Post Author: Eisaimonadikigr